در کتاب حاضر بیان می شود که شاعرانی چون نزار قبانی و پروین اعتصامی در عرصه ادبیات عربی و فارسی بر آن شدند تا با دیدگاه درست و واقع گرایانه خویش، این امر را تبیین کنند که زنان ازلحاظ درک، خلاقیت، آگاهی و توانایی ها، با مردان متفاوت نیستند. سپس نشان دهند که زن در کنار وظایف و نقش های مادری و همسری که بازمانده و میراث سنت هستند، می توانند به هویتی که در آن زنان روابط مردسالاری را کنترل و بسیار محدود ساخته و دیگر فرودست نیستند، دست یابند. از منظر و دیدگاه شاعران مذکور، زنان فقط از طریق آموزش و تربیت صحیح می توانند پیوندهای خانواده را استوارتر کرده، روابطی بر مبنای همدلی و همکاری شکل دهند و از این آگاهی برای تربیت بهتر فرزندان و ارتقاء سطح جامعه و تساوی حقوقشان با مردان به دست آورند.