حقوقدان و پژوهشگر، متولد بهمن ماه 1304 خورشیدی در روستای «ای تی» اشکور در خانواده ای از طایفه سادات دیلمانی از نوادگان مشاهیر دیلمی از جمله «عمادالدین ابوکالیجار مناور بن فره کوه دیلمی» از استادان شیخ روزبهان بقلی شیرازی، مولف کتاب عبهرالعاشقین. عمادی پس از تحصیل در مکتب خانه روستا روانه رودسر، رشت و قزوین شد و تحصیلات متوسطه را در این شهرها گذراند. وی در زمان حکومت مصدق (1331) موفق به دریافت لیسانس قضایی از دانشگاه تهران شد. عمادی همزمان با وکالت، به پژوهش در مباحث ایرانشناسی روی آورد که بخشی از مقالاتش طی نیم قرن گذشته در مجلات معتبر منتشر شده است. این کتاب شعر، بخشی است از بخش های کتاب ها یا کتاب بزرگ «کوهداد» از شعرهای عبدالرحمان عمادی درباره کسان و جاها و داستان داریوش اول هخامنشی در کتیبه های بیستون و جاهای دیگر و نیز گزارش استانها و شهرهای نامی ایرانی بر بنیان نامواژه ها، به همین گونه که در (دماوند-کاماوند=گب آوند-هماوند-دام آوند)م یابیم که نمونه این روش در کتابهای دیگر نویسنده. پیش از این دیده می شود؛ یعنی ایرانشناسی نامواژه ای.