هیچ وقت یه دسته گل ساده هم به مراسم تشیع جنازه نفرستادی، حتی یه شاخه گل. مجبور بودی منو نادیده بگیری، مگه نه؟ بی عدالتی اش تقریبا بی نقصه. آدم های اشتباهی گرسنه می مونن، آدم های اشتباهی دوست داشته می شن، آدم های اشتباهی می میرن. من اشتباه می کردم که باور داشتم یه جور شور و شوق سوزانی تو روح و جسم وجود داره که دنبال چیزیه که قد خودش قدرتمنده؟ مثل یه خرس پیر که تو تاریکی جنگل فقط رد نفس خودش رو می گیره. گله گرمی وجود نداره، پناهگاهی نیست که آرومش کنه. صدایی که فریاد می زنه نباید هیچ وقت آروم شه، مگه نه؟ شب اولی که تو رو تو اون مهمونی ترسناک دیدم یادت میاد؟ تو واقعا حواست به من نبود اما من تمام بعدازظهر تو رو تماشا می کردم. اون مدل قدرت رو داشتی، قدرت آروم شدن. فقط بعد از ازدواجمون بود که فهمیدم اصلا آرامش نبوده. و تا جایی که به تو مربوط می شد تو حتی یه سختی کوچیک هم نداشتی یا حتی یه قطره عرق هم نریخته بودی. من شاید دلیل باخت باشم اما فکر کردم چون عاشقم هستی برات مهم نباشه.بریده ای از نمایشنامه