به نظر من «انتظار مکتب اعتراض» تنها تفسیر امروزین از مهدی و قاعده انتظار است؛ متنی که برای انسان و دنیای امروز است و به مسائل او پاسخ می‌دهد. او در حول مفهوم انتظار تقریباً مفاهیم محوری تمام اندیشه خود را از «تشیع علوی و صفوی» تا «امت و امامت» و «کویر» و «نیایش» پیش می‌کشد و اینچنین است که الهیات سیستماتیک خویش را قوام می‌بخشد.
وجه مزیت کتاب ولی، از آن رو است که شریعتی در دیالوگ با متفکرین جدید قلم زده و براین‌اساس، نسبت مسائل اساسی و جدید دنیای پیرامون‌اش را با انتظار ترسیم کرده است؛ حال ممکن است اندک و نارسا، ولی در واقع عمیقاً موسس و بدیع این کار را انجام داده. از تأکیدات شریعتی در این کتاب، پرهیز از مسائل کلامی است؛ گو اینکه اساساً با آپولوژیک دیدن انتظار راه به جایی نمی‌بریم و باید در عوض، از معنای انتظار برای انسان پرسش کرد. برای شریعتی مشخصاً انتظاری معنادار است که حرکت و شور بیافریند و براین‌اساس، انحصار در مباحث کلامی (که در جای خود علمی دانسته می‌شوند و لابد ارزشمند) جز سردی و رخوت دستاورد دیگری ندارند. 
شاید بهترین تجلی دوگانه شیعه علوی و صفوی شریعتی را باید در همین انتظار جستجو کرد: شریعتی با طرح الگوی انتظار منفی که خود را در غالب فرهنگ متجلی می‌کند مخالفت است و آن را محافظه‌کارانه و در نتیجه رخوت‌آفرین می‌داند. دربرابر انتظار مثبت را قرار می‌دهد که در گام اول وضع موجود را نمی‌پذیرد و در گام بعدی برعلیه آن قیام می‌کند و اینچنین است که شیعه مسئول و متعهد پرورش می‌یابد. برای او نماد دسته اول ابن‌سیناست و نماد دسته دوم، ابوذر.
شریعتی دوره کنونی را به صورت جبری دوره غیبت می‌داند: بدین معنی که اقتضای جبر تاریخی انسان را امروز بدون پیامبر و امام قرار داده و مادامی که سرنوشت، انسان را در چنین وضعی قرار داده، انتظار دائمی و هر لحظه‌ای وظیفه اوست. به محض توقف، نفی انتظار در پی می‌آید. ولی انسان در این دوره رها نیست و در اینجاست که مفهوم نیابت او برمی‌آید: انسان در این دوره محکوم به انتخاب است و از سویی دیگر، نایب منتخب مقید به اسلام، انسان محکوم به انتخاب و پذیرش مسئولیت است و باید انسانی روشنفکر و متدین را برگزیند و نایب، خود را در پیشگاه اسلام و مردم مسئول می‌یابد.