آقای بوگندو، خانه به دوش سرگردانی است که در این آسمان بزرگ یک ستاره هم ندارد؛ اه ببخشیدحرفم را اصلاح می کنم: آقای بوگندو تنها خانه به دوش سرگردانی است که در این آسمان بزرگ یک ستاره دارد. بله، ستاره ی ویولت! هر چند بوی گندش بمب دماغ است و رادارهای بویایی را از صد فرسخی از کار می اندازد، اما خوش تیپ و مهربان است. مودب و با کلاس حرف می زند و بدون گیس و گیس کشی راحت گلیمش را از آب بیرون می کشد. برای این سرگردان خانه به دوش، آسمان همه جا یک رنگ است. یک روز کلوی، دختر کوچولوی قصه ی ما، گذرش به آقای بو گندو که از بام تا شام در رکاب سگش روی نیمکت کنار ایستگاه اتوبوس نشسته، می افتد و به راز بزرگ آقای بو گندوی مهربان پی می برد.