دونالد بارتلمی (1931-1989) از گوگول و کافکا تاثیر گرفته و بعضی منتقدان او را به علت طنز گزنده اش، ساموئل بکت آمریکا لقب داده اند.
او در دوازده داستان مجموعه ی روی پله های کنسرواتوار به شرح دنیاهای غیر واقعی و موقعیت های باورنکردنی می پردازد. این داستان ها با ساختاری جاه طلبانه، قطعه قطعه و ناپایدار آینه ی شرایط امروزند. در چنین زمانه ای، نبود رضایتمندی به فروپاشی می انجامد و نگاه معطوف به اضمحلال، کلید فهم رویکرد مضمونی در آثار این نویسنده است.
دونالد بارتلمی شاید به همان اندازه که همینگوی و اوهارا بر داستان کوتاه زمان خود تاثیر گذاشتند، بر داستان نویسی عصر خویش تاثیر گذاشته باشد.