یادم هست، یکبار مقابل چشمان آبی دوشیزه‏ای بسیار جوان‏ فرود آمدم. آبی چشمانش از ترس، مثل موجی، بیرون پرید و به سینه‏ام خورد. کمی خیس شدم، اما مهم نبود. بعدش، از خنده روده‏بر شدیم. در همان یک لحظه عاشقم شده بود. می‏گفت: “روی زمین و در راهروی متروها دنبالت می‏گشتم، چگونه از آسمان رسیدی؟” لباسم را تکاندم و عذرخواهی کردم از اینکه ترسانده بودمش و با ناز و دلبرانه گفتم: “آن ابر سپید خوش‏تراش را می‏بینی آن بالا؟ از آن چکیدم”. صدای خنده‏هاش بلندتر شد. گفت: “مرا هم می‏بری آن بالا؟ تا آن ابر؟” گفتم: “عزیزم، نمی‏ماند آنجا، همان بالای برج. اما اگر بخواهی تا بالای برج می‏برمت”. گره در ابروان بور و کمانی‏اش انداخت و گفت: “تو که گفتی از بالای ابرها آمدی!؟” دستپاچه شدم، و این بار من عاشق. من‏من‏کنان، پی حرفی می‏گشتم که اصلاح کنم اشتباهم را، اما او رفته بود.