نگارنده با توجه به جنبه های اقتصادی و اجتماعی آسیب نخاعی در ایالات متحده ی آمریکا، تصریح می کند: "هزینه های صدمه ی نخاعی می تواند به چهار گروه تقسیم گردد. اول هزینه های پزشکی است که شامل هزینه های سال اول بستری شدن یا هزینه های مستمر خدمات مختلف پزشکی است. گروه دوم هزینه ها مربوط به همیار می باشد. سومین گروه هزینه برای تغییرات محل سکونت، ویلچرها و اصلاحات وسیله ی نقلیه است و سرانجام، فقدان فعالیت مولد افراد نخاعی به دلیل کاهش در مدت زمان کار کردن یا از دست دادن نیروی کار. هزینه های همیاری از آن جایی که ما با کار یدی مواجه هستیم به سادگی قابل تقلیل نیست. در گروه بعدی می بینیم که هزینه ی ویلچرها به طور تقریبی 235 میلیون دلار در سال یا به عبارتی دو برابر هزینه ی اصلاحات وسیله ی نقلیه می باشد. ویلچرهای مکانیکی تحت تاثیر انفجار، در پیشرفت طراحی قرار گرفته اند. طراحی ویلچرهای الکترونیکی که خود نشان دهنده ی به کارگیری میکروپروسسورهای پیشرفته است. بیشترین امید در مورد هزینه های غیرمستقیم وجود دارد. این هزینه هایی است که با برگشت فرد نخاعی به کار می تواند کاهش یابد. محاسبه ی مجموع هزینه های صدمه ی نخاعی در دنیایی که مقادیر اختصاص یافته به یک بیماری یا صدمه به طور فزاینده، تحت تاثیر مبالغی است که از کاهش هزینه ها ناشی می شود، مهم است. برآورد مبلغ 9/73 میلیون دلار توسط ما به عنوان هزینه ی مجموع، مطمئنا کم تر از هزینه ی واقعی است".