هنگامی که درصدد برمی آیی تا در مورد تئاتر شهرستانت چیزی بنویسی، آشوب یادها برپا میشود. این از آن آشوب های دل آزار نیست، خیزشی است بسیار دل انگیز. تو می مانی و خیره میشوی به چشمانت، دوستان بزرگ و کوچک که تصاویرشان چندین آلبوم را پر کرده است و هرکدام میخواهند خود را از نگاه تو ببینند. حال قلمی بسیار مهذب و تربیت شده می خواهد تا خطی از کردار این همه جان های فعال را در یکی دو صفحه ترسیم کند...»