فکر می      کنم ماهی بیچاره چقدر سختش بوده کنده شود از جای به آن بزرگی که در آن به دنیا آمده است. یقین فکر می      کرده دنیا جای قشنگی است و قرار است دم به دم قشنگ      تر هم بشود وقتی باله به باله      ی یک ماهی دیگر برقصد و همان آبی را بکشد توی آبشش      های سوراخ سوراخش که دمی قبل، آن یکی ماهی از آبشش      هایش رد کرده و با فشار داده بیرون. یقین حالا که تک و تنها افتاده اینجا لجش می      گیرد که من دم به دم سرک می      کشم تا ببینم تنهایی چطوری غلت می      زند توی این تنگِ گرد.