در این کتاب چگونگی گسترش سیستم ارتباطی و نقش آن در شکل گیری عرصه پساساختاری در ایران بررسی شده است. نویسنده در این کتاب با استفاده از روش ترکیبی به این نتیجه رسیده است که گسترش ساختار ارتباطی جدید در حال ایجاد نوعی کنش پساساختارگرایانه و شکل گیری هویت سیال در جامعه ایران شده است که خود مبنای اصلی فروپاشی فراروایت در تعیین نظم معنایی شده و سیاست را نه معنای اعمال قدرت، بلکه نوعی کنش و رابطه خاص در میان اعضای جامعه تلقی می شود.