نویسنده در این کتاب به مطالعه رابطه غزل و آواز دستگاهی از دو منظر درونی و بیرونی پرداخته و رابطه درونی غزل و آواز از منظر موسیقی شناسی و رابطه بیرونی این دو در بستر فرهنگی و اجتماعی از منظر فرهنگ شناسی را بررسی کرده است. اینکه چرا آواز دستگاهی از بین تمامی قالب های شعری قالب غزل را برای بیان اندیشه موسیقایی خود انتخاب کرده؟ موضوعی است که در بحث موسیقی شناسی به آن توجه شده است. غزل و آوازِ دستگاهی به نحوی اندیشه زبانی و موسیقایی ایرانیان را بیان می کند. رابطه این دو در بستر تاریخی دستخوش تغییراتی شده است که نویسنده این تغییرات را در دو برهه پیش و پس از انقلاب اسلامی، مورد بررسی قرار داده است.