به نظر می رسد امروزه برای پناهجویان یا افراد بی خانمان که به دلیل خشونت مجبور به فرار شده اند، هیچ مکان امنی وجود نداردآنقدر تعدادشان زیاد و گیج کننده است که فراموش می کنید این ها مردمی هستند که از سر اجبار، خانه های خود را ترک کرده اند. آن ها آموزگاران، پزشکان، وکلای دادگستری، روزنامه نگاران، شاعران و روحانیون هستند و همچنین کودکان، تعداد زیادی کودک. مردم فراموش می کنند که تو فعال اجتماعی یا دانش آموز بودی، پدری به نام ضیاءالدین یا دختری به نام ملاله بودی. آوارگانی که جمعیتی به این بزرگی را تشکیل می دهند، انسان هایی هستند با صدها امید و آرزو برای آینده ای بهتر.من این افتخار را داشتم که با افراد بسیاری آشنا شوم. افرادی که مجبور شدند زندگی شان را اغلب از اول در سرزمین های بیگانه بسازند. افرادی که خیلی چیزها از دست داده اند -از جمله معشوقشان را- و سپس مجبور شده اند تا از نو زندگی شان را بسازند. این به معنای یادگیری زبان جدید، فرهنگ جدید و شیوه ی جدیدی از بودن است. من داستان آوارگی ام را نه برای اینکه به گذشته ام توجه شود، بلکه به احترام افرادی که با آن ها دیدار کرده ام و کسانی که هیچ گاه ملاقات نخواهم کرد، در میان می گذارم.