پیاده‌روی اربعین که اکنون فراتر از جغرافیای تشیع نیز به‌خوبی در جهان شناخته شده، میدانی شگرف از تجلی امر مقدس، تجربۀ تعاملات بین‌فرهنگی و تراکم رنگارنگ و گونه‌گون از خدمت فداکارانۀ میزبان در کنار گروهی از مهمانان برای خدمت به زائران در قالب «خیر دینی» است. بر همین اساس مطالعۀ نمودها، گونه‌ها و ادراکِ تجربۀ عمیق حاصل از مشارکت در خدمت به زائرانِ پیاده در مسیر زیارت حرم امام حسین(ع) همراه با مسائل مرتبط با آن، یکی از موضوعات مطالعات اجتماعی تشیع در مورد مناسک پیاده‌روی اربعین بوده است. این میان، پرداختن به مشارکت زنان در پیاده‌روی اربعین که طی سال‌های گذشته نسبت جمعیتی آن‌ها در گروه زائران ایرانی به‌طور محسوسی رو به افزایش نهاده، اهمیت مضاعفی دارد. زمینۀ اصلی پژوهش حاضر، بررسی نگرش زنان کنش‌گر ایرانی و عراقی در اربعین و ویژگی‌ها و مسائل مرتبط با خدمت‌رسانی و مشارکت آن‌ها در خیر است.