این کتاب برجسته ترین اثر کی تومبز و در واقع رساله دکترای وی بوده است .جوهره آنچه تومبز در این اثر با تمام توان و به بهترین شکل ممکن به آن پرداخته، گزارشی از حضور یک خلا است که به طور نظام مند بین فهم بیمار از بیماری و دریافت انتزاعی پزشک از همان بیماری فاصله انداخته است. مسلما اساس تجربه زیسته فرد، بیماری را برای او معنا می کند و دانش علمی پزشک ، معنای دیگری از بیماری را بر پایه دانش علمی شکل می دهد .یکی از مهم ترین ویژگی های آثار تومبز این است که وی مطالب دشوار اما جذاب فلسفی را با بیانی ساده ، دقیق و روان همراه با مصداق های ملموس ارائه داده و همواره تلاش می کند تا نشان دهد که پدیدار شناسی می تواند عمق و پیچیدگی های موجود در دیدگاه های متفاوت از یک پدیده (بیماری ) را میان بیمار و پزشک بازگو کند. از این رو او تلاش می کند تا نقش پدیدار شناسی را در فهم  این دیدگاه های متفاوت آشکار سازد .در روند معناسازی بیماری ، بیمار معنایی توصیفی مبتنی بر تجربه خود ارائه می دهد. درک پزشک از این معنا سازی با همان  ««الگوی توضیحی بیمار »» از بیماری ، بسیار حیاتی است. آن پاسخ هایی که بیمار به پرسش های اساسی خود پس از ابتلا به یک بیماری می یابد ، برگرفته از زمینه های اعتقادی و فرهنگی او می باشد ، این همان الگوی توضیحی بیمار است که از مجموعه پاسخ های بیمار به پرسش هایی همچون ؛ چرا به این بیماری مبتلا شدم ؟ ماهیت این بیماری چیست ؟ بروز وسیر پیشرفت آن چگونه خواهد بود ؟ در مسیر درمان چه دشواری ها و نگرانی هایی خواهم داشت ؟ و جز آن پدید آمده است ، الگوهای توضیحی بیمار و پزشک با هم متفاوت است ، زیرا هر کدام در جهان های متفاوتی به سر می برند و پیامد عدم توجه و درک دیدگاه بیمار از بیماریش ، امکان تشخیص و بویژه درمان مناسب را سلب می کند . .