کرونا (کوید-19) به انسان قرن بیست و یکمی خبر داد که عقب        ‎             مانده        ‎             تر از آن است که طرفداران توسعه و پیشرفت فکر می        ‎             کردند. به        ‎             قول یورگن هابرماس فیلسوف و اندیشمند برجسته        ‎             ی معاصر «این اولین بار در تاریخ بود که انسان به عمق نادانی خود واقف شد». طبعا با فروکش کردن بحران کرونا (کوید-19) اندیشمندان فرصت شناخت بهتر اوضاع و تحلیل بهتر آینده را خواهند داشت. اما تعدادی از متفکران جهان معاصر در دوران بحران کرونا (کوید-19) یعنی از ژانویه تا آوریل 2020 تحت تاثیر آنی این بحران نگرانی        ‎             هایی ابراز کردند. این اظهارنظرها حاکی از ترس گسترده، وحشت فراگیر، نگرانی عمیق و خلاصه بینوایی و درماندگی ناشی از شوک کرونا (کوید-19) است. این گونه اظهارنظرها در دوران آرامش بعد از توفان کمتر بیان خواهد شد. یعنی پخته        ‎             تر و سنجیده        ‎             تر خواهد بود. خواندن این نوشته        ‎             ها ما را با حال و هوای آن سه، چهار ماه تعیین        ‎             کننده بیشتر و با واکنش آنی انسان مدرن نسبت به بحران آشنا خواهد کرد. این نوشته        ‎             ها بیشتر شبیه هذیان یک زندانی در دوران حبس است، آن زندانی که بی        ‎             گناه یا گناهکار به زندان افتاده و نمی داند حکم نهایی در مورد او چه خواهد بود. آن        ‎             چه او می        ‎             داند شرایطی است که کار او را به زندان کشانده و شرایطی که آرزو دارد او را از زندان رهایی ببخشد.