نگارنده در کتاب حاضر، وضعیت کردستان ایران را در دهه ی اول انقلاب اسلامی یعنی از (67 - 1357) به منزله ی جنبشی اجتماعی بررسی می کند و ضمن آن به علل شکل گیری، تداوم و شکست این جنبش در دوران یاد شده اشاره می کند. به تصریح وی: "محرومیت اقتصادی و فرهنگی و زمینه های تاریخی ناسیونالیستی از علل زمینه ای ظهور این جنبش قومی بود. اما علل موثر در ظهور این جنبش را باید در سه عامل دیگر خلاصه کرد: یکی سقوط دولت مرکزی و برداشته شدن کنترل ناشی از حضور دولت در منطقه، دیگری حضور دو تشکل سیاسی کردی (حزب دموکرات و کومله) در استفاده از این فضای آزاد شده و سرانجام سیاسی شدن هم بستگی اجتماعی ـ سیاسی کردی در میان بخشی وسیعی از مردم کرد. این دو حزب با دلگرمی از این فضای اجتماعی و مردمی علیه دولت تازه تاسیس جمهوری اسلامی (که از نظر آنان زیر بار خودمختاری کردها نمی رفت) وارد نبرد مسلحانه شدند. این دو حزب، شدیدترین درگیری ها را در منطقه ایجاد کردند و بدین ترتیب، بر خلاف سایر نقاط محروم و قومی ایران، جنبش چریکی ـ کردی در مناطق کردنشین تداوم پیدا کرد. با این همه، در نتیجه ی این نوع مبارزه های ناسیونالیست های کرد (در دهه ی اول انقلاب) به جای رفع ستم ملی ـ قومی از مردم کرد، وحشت و ناامنی افزوده شد. اگرچه در اوایل انقلاب، حمایت مردم کرد از این دو حزب کم نبود، اما با تداوم ناامنی ها و پرهزینه  شدن حمایت مردم از آن ها، این دو حزب پایگاه مردمی خود را از دست دادند و در دوران حکومت بعث به خاک عراق (که با ایران در جنگ مستقیم بود) پناه بردند". نگارنده در ادامه راه هایی را بازگو می کند که ناسیونالیست های کرد برای احقاق حقوق خود می توانستند به آن توسل جویند که از آن جمله است: توسل به ناسیونالیسم مدنی به جای ناسیونالیسم قومی، عدم استفاده از راهبردهای دولت مستقل، خودمختاری و سیستم فدرال، و تاکید بر حقوق شهروندان کرد ایرانی و کسب مطالبات آن ها از طریق حکومت مرکزی.