ویلا کاتر (1873-1947)، نویسنده بزرگ آمریکایی و برنده جایزه پولیتزر 1923، که ستایشگر غم و نومیدی نامیده اندش، بیشتر شهرت خود را از طریق خلق رمانهایی به دست آورد که به زندگی نخستین مهاجران اروپایی ساکن در ایالات غربی آمریکا می پرداخت، و از شیوه های زندگی در دشت های بزرگ حکایت داشت.
«مرگ سراغ اسقف اعظم می آید» آنطور که هارولد بلوم، منتقد بزرگ آمریکایی می گوید، جاه طلبانه ترین اثر ویلا کاتر است. بلوم، کاتر را همتای نویسندگان هم عصر خود مثل ارنست همینگوی و اسکات فیتس جرالد می داند. «مرگ سراغ اسقف اعظم می آید» در نظرسنجی مجله «تایم» در سال 2005، عنوان بیستمین رمان بزرگ قرن بیستم را به خود اختصاص داد، و در نظرسنجی دیگری که موسسه انتشاراتی «رندم هاوس» در سال 1999 انجام داد، این رمان عنوان شصت و یکمین رمان بزرگ قرن بیستم را از آن خود کرد.
«مرگ اسقف اعظم می آید» داستان نخستین اسقف نیومکزیکو، ژان ماریه لاتور و دستیارش ژوزف ویان در دهه ی 1850 میلادی است، که با دو قاطرشان، آنجلیکا و کانتنو، سراسر سرزمین های غربی آمریکا- نیومکزیکو- را برای تبلیغ و گسترش آیین مسیحیت جست و جو می کنند. کاتر، این رمان را براساس زندگی واقعی دو مبلغ مذهبی کاتولیک، اسقف لامی و دستیارش نوشته. رمان، متشکل از نه بخش، و به صورت اپیزودیک نوشته شده، که هرکدام بخشی از زندگی پدر لاتور را نشان می دهد. این شکل اپیزودیک مجالی به ارایه ی دراماتیک نمی دهد، اما در عوض پر است از توصیفاتی، که به خوبی، دوره تاریخی،شخصیت این دو مرد، و نوع زندگی شان را نشان می دهد. توصیفات کاتر از شهرها و کوهستانهای سرخپوستی، درست مانند توصیفات او از کلیسای جامع اسقف، بی طرفانه و شفاف است؛ نوعی هنر تصویرسازی شفاف از اشیای جداگانه، که به شکلی بطئی و اسرارآمیز در خواننده اثر می کند، و نمی توان خلاصه اش کرد... استفاده موقرانه کاتر از رمز و راز، دست آوردی مهم، نایاب و هنرمندانه است.