گاهی اوقات، خنده بهترین راه نشان دادن اعتراض است. در بحبوحه ی اتفاقات آن سال ها، ناگهان این فکر به سرم زد که شخصیت ها و اتفاقات نمایشنامه ی معروف مولیر به نام «نیرنگ های اسکاپن» را در میزانسن حومه ی یک شهر بزرگ مدرن قرار دهم. یکی از سنت های مهم ت ئاتر کمدی این است که قهرمان داستان، معمولا نماینده ی قشر ضعیف جامعه است. کمدی، دنیای ثروتمندان و صاحبان قدرت را از دید مظلومان و فقیران جامعه، به شکل گزنده، طعنه آمیز و منتقدانه ای به نمایش می کشد. قهرمان نمایشنامه های لاتین پلوتوس همیشه یک برده و قهرمان کمدی های مولیر، یک پیش خدمت بوده است. اما قهرمان نمایش من،  احمد بود؛ کارگری مهاجر که در پروژه های ساختمای ما مشغول به کار بود. این گونه بود که در کمتر از چند هفته، اولین کمدی خود یعنی «احمد زیرک» را نوشتم. در سال 1987 کارگردان بزرگ آنتوان ویتز، در تئاتر ملی شیلو در پاریس، نمایشنامه خوانی حیرت انگیزی از آن را اجرا کرد. سپس در سال 1994کارگردان جوان تئاتر رن، کریستین شیارتی، اجرایی خارق العاده از آن را برای جشنواره ی اوینیون روی صحنه برد. همان جا بود که من و شیارتی تصمیم گرفتیم همکاری مان را با هم ادامخ دهیم... .