خرس سفیدی به نام "برفی" هیچ وقت حرف پدر و مادرش را گوش نمی داد و در کارهای خانه به  آنها کمک نمی کرد. او هر روز صبح به سراغ دوستانش می رفت و تا شب به خانه باز نمی گشت. پدر برفی شب و روز در معدن کار می کرد و گه گاه به خانه می آمد. بالاخره پس از گذشت روزها پدر برفی به خانه بازگشت. در روزهایی که پدر خانه بود به جای استراحت مجبور بود هیزم ها را خرد و در و پنجره ها را تعمیر کند. اما برفی همیشه  از کار کردن طفره می رفت. آخرین شبی که پدر خانه بود از برفی خواست تا چکمه هایش را تمیز کند. برفی در حالی که زیر لب غر می زد چکمه ها را از پدرش گرفت. پدر صبح زود به  اتاق برفی رفت تا چکمه ها را بردارد اما چکمه ها هنوز تمیز نشده بود. این منظره دلش را شکست و چشمانش پر از اشک شد. پدر رفت اما با دلی شکسته و با همان چکمه های گلی.