استقبال از داستان کوتاه که برخی آن را کاری از سر تفنن و بسیاری یک نوع ادبی کامل، رمانی موجز و فشرده و متمایز از دیگر گونه های ادبیات داستانی دانسته اند همیشه و همه جا یکسان نبوده است. در اروپای غربی، پس از ایتالیا و فرانسه، ظاهرا اسپانیا نخستین کشوری است که به این نوع ادبی توجه یافته است و تا جایی که می دانیم سروانتس گشاینده این راه بوده است، زیرا گذشته از این که در کتاب جاودانش دن کیشوت (به قولی آغازگر رمان مدرن) روایت ها و رویدادهایی گنجانده که هریک می توانند داستان کوتاهی در نظر گرفته شوند، داستانهای نمونه اش را که به راستی نمونه های داستان کوتاه هستند در سال 1613 عرضه کرد. پس از او بود که نویسندگانی دیگر به این نوع ادبی روی آوردند. داستانهای کوتاهی که در این دفتر گنجانده شده اند آثاری از نویسندگانی با روحیه ها و سلیقه های متفاوت هستند: اگر آلارکون قصه ای نه بیگانه با مطایبه می نویسد، گوستابو آدولفو بکر، اثری که بین واقعیت و غیر واقعیت در نوسان است و فضایی از موسیقی پری وار شگرف می آفریند عرضه می کند؛ اگر امیلیا پاردو باثان و کلارین به ناتورالیسم توجه دارند، گونثالث از طنز دوری نمی گزیند؛ اگر روسینیول رئالیست با مهارت نقاشان به توصیف تلخی زندگی های فردی می پردازد، آنتونیو اسپینا، بلاسکو ایبانیث، خوسه ماریا ده کینتو، کارلوس لاررا و آلنوسو لرما پروایی ندارند که مستقیما به معضل های اجتماعی روی بیاورند...