«درباره‌ی زیبایی زنان» یک متن کلاسیک رنسانسی است که به طور کلی به مفهوم زیبایی می‌پردازد و به طور خاص به زیبایی زنان. در نظر نویسنده‌ی رساله که ادیب و فیلسوفی نوافلاطونی است، زیبایی زنان یکی از برجسته‌ترین مصادیق زیبایی به شمار می‌آید. او برخلاف نگاه مردسالار و زن‌ستیز حاکم بر زمانه‌اش به بحث از برابری مردان و زنان می‌پردازد و زن را از بزرگ‌ترین مظاهر زیبایی الاهی می‌داند. این رساله دربردارنده‌ی دو گفت‌وگو میان یک نجیب‌زاده‌ی جوان و چهار زن است و به بحث درباره‌ی زیبایی، تعادل، وقار و رفتار زنان می‌پردازد. درباره‌ی زیبایی زنان یکی از منابع اصلی برای فهم زیبایی‌شناسی و فرهنگ ایتالیا در عصر رنسانس است.