هم زمانی ذهن را به اندیشه وامی دارد؛ هم زمانی دیدار جهان بیرونی و جهان درونی ماست. چیزی در دنیای بیرونی رخ داده و دقیقاً با همان چیزی که اکنون به آن نیاز داریم تطبیق می یابد و به ما نشان می دهد ذات انسان و طبیعت دو روی یک سکه هستند. در طبیعت، هر فصل دقیقاً همان شرایطی را فراهم می آورد که زمین برای رشد و تکامل خود به آن نیاز دارد. به همین ترتیب در زندگی انسانی ما نیز دقیقاً همان چیزی را پیدا می کنیم که به آن نیاز داریم و در نهایت به موجوداتی با آگاهی روان شناختی و معنوی تبدیل می شویم. در مسیر تکامل، هم زمانی در قالب نیروهای امدادی بر ما عارض می شود. به ما کمک می کند خود را بیابیم و ما نیز به دیگران کمک می کنیم تا خود را بیابند. بنابراین، هم زمانی باعث می شود سرنوشت و تقدیر ما در جهانی که روشنایی آن را پایانی نیست به سرمنزل مقصود خود برسد.