اغلب مردم به طور ناخودآگاه کسی را انتخاب می کنند که محرک زخم هایشان باشد. با این کار، آن ها این فرصت را دارند که بخش های منفعل و دردناک خود را ببینند، بپذیرند و درمان کنند. شریک برگزیده، مثل یک آینه شفاف، آنچه در دیگری اظهار نشده و پایان نیافته بازتاب می دهد.

لازم است با والدینمان صلح برقرار کنیم. با این کار، نه تنها احساس آرامش میکنیم، بلکه اجازه می دهیم تعادل به نسل بعدی برسد. با محبت به والدین و کنار گذاشتن داستانهایی که مانع صلح بینمان می شود، احتمال بیشتری وجود دارد که از تکرار بی معنای رنج های نسلی جلوگیری کنیم.

وقتی احساسات را سرکوب کنیم، نادانسته روند شفایافتن را، که ما را به رهایی طبیعی می رساند، به تاخیر می اندازیم.