سعی می کردیم از منطقه شیمیایی شده دور شویم،  ماسک را به صورتم زدم و هنوز پای تپه نرسیده بودم که چشم هایم تیره و تار شد،  سردرد عجیب و کشنده ای به سراغم آمد،  نفسم به شماره افتاد و به تنگی گرائید و صدای خرخر عجیبی از گلویم برمی خواست، ماسک را از صورتم باز کردم و بعد هیچ نفهمیدم نمی دانم در آن لحظه در این دنیا بودم یا در آن دنیا. صدایم در نمی آمد مثل کسی که تکلم را فراموش کرده باشد، چشم هایم باز بود و بدنم تحرکی نداشت. اطرافم را به وضوح می دیدم چند نفر با عجله به این طرف و آن طرف می دویدند هر چه تلاش می کردم توجهی نمی کردند. همه را سوار هلی کوپترها می کردند و توجهی به من نداشتند. صدای گریه و شیون بلند بود: برادرها بلندش کنید یا علی،  یا زهرا، انگار جنازه را بلند می کردند مرا داخل هلی کوپتر قرار دادند در آن لحظه در عالم خودم یقین کردم که دیگر تعلقی به این دنیا ندارم. یادم آمد توسلی بجویم واز آقایم امام حسین(ع) مدد بگیرم... داستانی را که می خوانید ماجرایی واقعی و عجیب از بازگشت روح به بدن از زبان یک جانباز شیمیایی می باشد.