نگارنده در این کتاب تلاش می کند با رویکردی میان رشته ای، و از منظر جامعه شناسی سیاسی علل تغییر نظام سیاسی ایران در سال 1357 را بررسی کند. در این کتاب نخست مفاهیم و اصطلاحات سیاسی استفاده شده از جمله نظام سیاسی، رژیم سیاسی، هژمونی، بلوک قدرت و انقلاب تبیین شده اند، هم چنین نظریه های مطرح شده درباره ی علل و چگونگی وقوع و رخداد انقلاب ها بررسی شده و نیز نظریه های مارکسیستی، نظریه های کارکرد گرایی ـ ساختاری، نظریه حاکمیت چندگانه و نظریه های اقتصادی ـ روان شناختی توضیح داده شده است. تحلیل مبتنی بر تئوری توطئه ـ که به خصوص از طرف شاه و درباریان مطرح می گردید ـ رویکرد ساختاری، تفسیرهای مربوط به مدرنیزاسیون در دوره ی پهلوی، رهیافت فرهنگی ـ که به مولفه ی ویژه ی تشیع و تاثیر اسلام به مثابه یک ایدئولوژی انقلابی و نیز نقش خاص آیت الله خمینی و دکتر شریعتی نظر دارد، تفسیرهای پست مدرنیستی از انقلاب 57 و درنهایت تحلیل های جدید، از موضوعات مطرح شده ی کتاب هستند. در بخش های بعدی نقش و تاثیر فرهنگ های سیاسی مخالفت و مقاومت، و فعالیت های اپوزیسیون، و نقش خاص روحانیت، دولت سرکوب گر و انحصارطلب و متکی به شخص بررسی شده و در بخش پایانی رابطه ی باز با نظام جهانی در دو فصل "نهادهای بین المللی حقوق بشر و انتخاب کارتر" و "نشست گوآدلوب" طرح و بررسی می شود.