از دید فردوسی، زن گل نوبهار هستی و آفریده ای بهشتی است. زن، پرآزرم است و بردبار، دلاویز و فرزانه و از پاکی و مهر سرشته شده و به هنگام جنگاوری، مردانه و دلاور است. از داستان های شاهنامه چنین برمی آید که در پس زندگی هر یلی و هر سالاری، زنی پرتوان و شایسته، به بلندای کوه، قامت برافراشته و در همه هنگام با مرد خویش همگام است. و به این بهانه است که فردوسی در شاهنامه از همسر خویش و همدلی ها و یاوری های او نیز از بانوانی سخن گفته است که هریک چهره ای چشم گیر از فداکاری ها و دلاوری ها و ارجمندی ها را گواه هستند. سخنان وی نماینده ی دیدگاه و باور شکوهمند او درباره ی زن ایرانی است که در جای جای شاهنامه به چشم می خورد. کتاب حاضر حاوی داستان چند زن ایرانی است که در شاهنامه معرفی شده اند. این زنان عبارت اند از: فرانک مادر فریدون، پریدخت همسر سام و مادر زال، سودابه، منیژه، جریره دختر پیران، فرنگیس دختر افراسیاب، تهمینه دختر شاه سمنگان و مادر سهراب، کتایون دختر قیصر روم، و روشنک دختر دارا.