نمایشنامه نویسی زنان ایران در سال های اخیر دچار تحول اساسی شده است. زنان نمایشنامه نویس با نگاه منتقدانه مدام واقعیت های موجود را مورد پرسش قرار می دهند و با نگاهی چالشگر و زنانه، در پی یافتن بهترین تصویر انسانی در جامعه خود هستند. پژوهش حاضر نمایشنامه های دو تن از نمایشنامه نویسان برجسته زن معاصر، چیستا یثربی و نغمه ثمینی، را مورد بررسی قرار داده و با تأکید بر ماهیت زبان زنان در آثارشان، به جستجوی زبان فراموش شده ای پرداخته که بی شک، بازتاب دهنده واقعیت های اجتماعی است.