تجربه گرایی رادیکال: در باب کار و نوشتار اتنوگرافیک
تجربه  گرایی رادیکال ابتدا و پیش از هر چیز،فلسفه  ی تجربه  ی اشیاء و اعمال است که در آن خود سوژه یک مشارکت  کننده است. اهمیت این دیدگاه برای انسان  شناسی این است که بر تعاملات اتنوگرافر با کسانی اصرار می  ورزد که با آنها زندگی کرده و مطالعه می  کند؛ در عین حال ما را برمی  انگیزد تا شیوه  هایی را شفاف کنیم که در آنها دانش ما ریشه در تجربه  ی عملی، شخصی و مشارکتی  مان در میدان و نیز مشاهدات منفصل  مان دارد. برخلاف تجربه  گرایی سنتی، که مرز معینی بین مشاهده  کننده و مشاهده  شونده، بین روش و موضوع، می  کشد، تجربه  گرایی رادیکال اعتبار چنین برشی را رد کرده و تأثیر متقابل بین این قلمروها را تبدیل به کانون علاقه  اش می  کند. این تعامل مشاهده  کننده و مشاهده  شونده است که اساسی است.
عادت ما به خارج کردن تجربه  ی زیسته  ی مشاهده  کننده از حوزه  ی مشاهده  شونده بر این مبنا که «مزاحم  شونده» است، حیله  ای برای آرام کردن اضطراب است نه قاعده  ای از روش علمی. یک روش تجربه  گرایانه  ی رادیکال، تجربه  ی مشاهده  کننده را در بر گرفته و حوزه  ی تجربی را حوزه  ی تعاملات و بین  الاذهانیت تعریف می  کند. به همین ترتیب، ما خودهایمان را تبدیل به سوژه  های تجربی کرده و با تجارب خودمان به عنوان داده  های اصلی برخورد می  کنیم.