کتاب حاضر دربردارنده ی شرح زندگی و فعالیت های "خدیجه افضل وزیری" ـ پنجمین فرزند بی  بی خانم استرآبادی ـ است که در خلال آن به تاسیس دبستان دوشیزگان به وسیله ی  مادر وی اشاره شده است. گفتنی است سخن افضل وزیری بسیاری از زوایای تاریک تاریخ بی صدای زنان را روشن می کند. خاطرات این زن ایرانی دوره ی مشروطیت در مقایسه با سایر زنان هم عصرش از این جهت، تفاوت اساسی پیدا می کند که در زمانی که دختر خردسالی بوده، مادرش بر او لباس پسرانه پوشانده و اسم پسرانه برایش گذاشته و با برادرانش به مدرسه فرستاده تا درس بخواند و پس از این که به ناچار مدرسه را برای پیش گیری از دردسر مسئولان آن ترک کرده، پابه پای برادرانش برای یادگیری وکسب دانش تلاش می کند، به همین دلیل نیز به "افضل" ملقب می شود. از ابتدای جوانی نیز پیوسته به مسائلی که زنان با آن روبه رو بودند توجه خاص داشته است. از این که دختران در دست یابی به دانش نمی توانستند مانند پسران، آزاد باشند رنج می کشید و به تفکر عقب نگه داشتن زنان از سوی مردان انتقاد می کرد. وی در این کتاب از زاویه ی نقد یک زن آگاه از آن چه به عنوان مادر و همسر متحمل می شود سخن می راند. تجربیاتی که او را بر آن داشت تا به عنوان موانع حقوق زنان از قدرت قلم خود بهره گیرد و در روزنامه ها و در جوابیه ی مقالات تند علیه زنان قلم بزند".