من زن به دنیا آمده ام؛اختیاری نداشته ام.پشیمان هم نیستم.
پشیمان باشم هم نمیتوانم کاری بکنم.من مجبورم همیشه برای همه چیز بجنگم؛مثل همه ی زن های دنیا.تا امروز هم برای هر حقی جنگیده ام؛یا خانواده ام،با اجتماع،با همسرم،با فرزندانم و حتی با خودم.اغلب هم تسلیم شده ام و شکست خورده ام،ولی باز از پای نشسته ام و نمینشینم.ادامه دادم و همین حرکت رو به جلو را نوعی برده کرده است.برده ای که گاهی حتی حق آزادی سکوت کردن و فکر کردن هم ندارد؛چون کافی است چند لحظه ساکت به نقطه ای خیره بشوم تا اطرافیان بپرسند:«داری به چی فکر میکنی؟»