بحران برخاسته از تفکر پسامدرن، معطوف به حقایق، ارزش ها و بخش اعظمی از باورهایی است که به آن ها خو گرفته ایم. نظام های متنوع دانایی نظیر جامعه شناسی، نقد ادبی، فیزیک، انسان شناسی و تاریخ به واسطه ی گفتمان چالش برانگیز این تفکر، مفروضات بنیادین خود را مورد بازاندیشی قرار داده و خوداندیشی به عنوان هسته ی محوری این چالش ها، نقش اصلی را در شکل گیری و تداوم این وارسی بازی کرده است؛ نقشی که به هنگام طرح و نقد تفکر پسامدرن، به ویژه در جامعه ی روشنفکری ما، پنهان مانده است. نگارنده در این کتاب، خوداندیشی را مفهومی دانسته که اگر چه از آغاز در قلب مباحث فلسفی قرار داشته، اما تنها در نوشته های نیچه به هایدگر؛ و دریدا قدرت مخرب آن اجازه ی جولان دادن می یابد. بر این اساس، تناقض گویی های نیچه، سبک طفره آمیز هایدگر و دشوارفهم بودن آثار دریدا، نه به عنوان ابهام های عمدی، بلکه به مثابه واکنشی در قبال معضلات برخاسته از خوداندیشی و زیرلایه های پنهان آن دانسته شده است. بدین ترتیب نگارنده افزون بر ارائه ی شرحی نو از آثار هرسه فیلسوف و روشن ساختن زوایای تاریک مانده ی دغدغه های آن ها، کلید فهم تفکر فلسفی پسامدرن را در اختیار خواننده می گذارد.