کتاب حاضر، تصحیحی است از "رساله ی سپهسالار" اثر فریدون بن احمد معروف به "سپهسالار" ـ از مریدان مولانا. کتاب که در میان سال های 690 تا 712 نگارش یافته کهن ترین و مهم ترین سند منثوری است که تا کنون درباره ی زندگی مولانا جلال الدین (604 ـ 672) به دست آمده است و این موضوعات را دربرمی گیرد: اسناد خرقه و تلقین ذکر پدر خداوندگار مولانا سلطان العلما بهاءالدین الولد، مقامات سلطان العلما بهاءالدین محمد الولد، تاریخ ولادت و مدت عمر حضرت مولانا، اسانید خرقه و تلقین و اصحاب صحبت، و مناقب حضرت خداوندگار. صحایف پایانی "رساله ی سپهسالار" نیز که شامل ذکر احوال برخی خلفا و اصحاب مولانا، از جمله سلطان ولد و فرزندانش: امیر عارف چلبی و امیر عابد چلبی و بعضی دیگر از جانشینان وی است، افزوده ی پسر فریدون سپهسالار، "جلال الدین" است. فریدون سپهسالار در بخش هایی که حکایتی از مولانا یا اصحاب نقل می کند، سبک نوشتاری ساده و عاری از تکلفات و تزئینات برون زبانی دارد؛ اما آن جا که به توصیف و بیان شخصیت و تمجید و ستایش مولانا و اصحاب می پردازد از عناصر بلاغی بیش تر بهره می گیرد. وی می کوشد ادعاهای خویش را درباره ی آموزه های صوفیانه ی مولانا با نقل احادیث و ابیات مثنوی و غزلیات شمس و یا اقوال مولانا محکم کند. گفتنی است، تصحیح این اثر بر اساس نسخه ی کتابخانه ی مرعشی قم ـ از قدیمی ترین نخس خطی موجود رساله ی سپهسالار ـ انجام شده است، نیز از نسخه ی طبع سنگی کانپور.