وقتی کریشتف کیشلوفسکی در 13 مارس 1996 در 54 سالگی در گذشت، آن هایی که با سینماگر و فیلم هایش آشنایی داشتند بهت زده شدند و این مرگ آن ها را یکراست به سمت طرح پرسشی به غایت کیشلوفسکی، هرچند بسیاری از دوستان تلاش کردند او را از ماندن در لهستان منصرف کنند و ترغیبش کنند تا برای عمل بای پس به پاریس یا نیویورک برود، سینماگر با این استدلال که او نیز فقط یک شهروند معمولی لهستانی است، با پای خودش به بیمارستان ورشو رفت، برگه ی اطلاعات را پر کرد، تن به تیغ جراحی سپرد و دیگر هرگز بیدار نشد.کیشلوفسکی قبلا اعلام کرده بود قصد بازنشستگی دارد. آیا به این خاطر تصمیم گرفته بود فیلم سازی را کنار بگذارد که به مرگ خودش آگاه شده بود؟وقتی دوباره به تماشای فیلم هایش می نشینیم، حضور یا دست کم حس مرگ که سراسر فیلم هایش را از بخت بی حساب تا ده فرمان و سه رنگ درمی نوردد، برای بغضی از ما تکان دهنده می شود. در گفت و گویی با تلویزیون فرانسه در سال 1994، در حالی که سیگار پشت سیگار آتش می زند، بین دو سری سرفه ی شدید می گوید:" شاید روزی کسی آمد و فیلمی براساس نوشته های من ساخت. این طوری امیدوارم در آینده دامی پهن کنم که برای همیشه در گوشه ای از آن اسیر بمانم." و وقتی از او سوال می شود آیا ممکن است مردی53 ساله بیست سی سال را بدون فیلم سازی سپری کند، در پاسخ می گوید: " سی سال؟ خدا کند هیچ کس مجبور نشود این قدر طولانی زندگی کند."فروشگاه اینترنتی سی بوک