قدمت برنامه ریزی به قدمت زندگی اجتماعی انسان برمی گردد، بنابراین برنامه ریزی رکن پراهمیت از وظایف مدیریت درگذشته و حال بوده به طوری که در صدر وظایف مدیر قرار دارد. مدیریت بدون حیات در بستر فرهنگ و جامعه معنا نمی یابد و به عبارت دیگر نمی توان نظریه، تئوری، نوشتار و گفتار مدیریتی را زنده و پویا داشت، مگر این که در قالب یک فرهنگ و برای یک جامعه و محیط مشخص تبیین گردد. از آن جا که اصل برنامه ریزی فرهنگی با برنامه ریزی در سایر امور هم چون: برنامه ریزی تولیدی، انسانی و... مشابه است، اصول کلی برنامه ریزی و فرآیند کلی آن در حوزۀ  فرهنگ نیز جاری است و به همین دلیل بحث هدف گذاری و موضوع ارزیابی گزینه ها، حساس است. به طور طبیعی ماهیت امور فرهنگی تغییراتی را در روش ها و مدل ها ایجاد خواهد کرد. پس در بحث از برنامه ریزی به ویژه برنامه ریزی فرهنگی باید توجه داشت که با برگزیدن هر نوع نظام برنامه ریزی، نوعی از تحول فرهنگی را پذیرفته ایم و به ناچار باید لوازم و ملزومات آن را نیز بپذیریم و برای نتایج آن آمادگی کافی داشته باشیم. نگارنده در کتاب حاضر سعی دارد مخاطب را با اصول برنامه ریزی به ویژه برنامه ریزی فرهنگی آشنا سازد.