« خلافکارها مثل پول حرام هستند. دیر یا زود بر‌می‌گردند سرجایشان. »
اولین نکته ای که توجهم رو جلب می‌کنه واکنش نانسی به تماس ناشناسیه که داشت 
مرد پشت خط به طور دقیق و حساب شده گفت از بوستون و کشتی دوری کنید. منطقی حرف خانم گروئن بود که نانسی باید نگران خودش و پدرش می‌شد ولی اولین واکنش نانسی ابراز نگرانی برای کاپیتان ایسترلی بود. 
برای کسی مثل نانسی درو که منطق حرف اول رو میزنه یه تهدید مستقیم خطاب به خودش نباید باعث بشه محتاط تر پیش بره ؟ طوری که در ادامه هم خطری که متوجه کاپیتان بود به سرعت توی داستان جا باز کرد برام عجیب بود. 

اولین کسی که بهش شک کردم خود فرنس ورث بود خصوصا که عموش کشتی رو با سند مالکیت درستی نخریده بود. به هرحال این خاصیت این مجموعه ست، به عالم و آدم شک میکنی. 

مورد بعدی رفتار بس تو نیمه اول کتاب بود ... به نظرم آویز کردن یه الماس ده قیراطی وقتی با نانسی درو مشغول حل معمایی کار به صلاحی نیست :)) و حرفم تو پایان همون فصل اثبات شد. 
هرچند آویز بدل بود و یه نکته دیگه، کسی که تو کار جواهراته نباید بتونه بدل رو از اصل تشخیص بده ؟ مسلما میتونه. اینکه شخصیتا انقدر دیر ( تقریبا اواخر کتاب ) این نکته رو فهمیدن ممکنه برای ترتیب دادن به روند ماجرا باشه ولی دور از ذهن بود. 

یه مورد دیگه هم که نتونستم درکش کنم این بود که معمای انفیه دان و پری راجرز خیلی زود حل شد ... و خیلی هم راحت ! اصلا نمیفهمم چرا جورج توی آشپزخونه کشتی باید زیر نیمکت رو نگاه می کرد. 

مجموعه نانسی درو داستان های برجسته و با دقت پردازش شده ای داره که به نظرم این جلد کاستی هایی داشت ... درهرصورت به نقاط قوتش هم اشاره می‌کنم

یچیزی که خیلی چشمم رو گرفت بالا رفتن دقت بس  به جزئیات در گذر کتاب ها بود. اینکه اون کسی بود که فهمید توی بسته ای که برای نانسی فرستاده بودن یه موجود زنده سمیه خوشحالم کرد. 
دو فصل آخر فصل های مورد علاقه م بودن و طبق معمول از نقطه قوت ماجرا - تلاش و ذکاوت نانسی برای آزاد کردن خودشون و کاپیتان - لذت بردم. 

نقطه قوت اصلی بیشتر فضاسازیه و روابط بین شخصیت ها ... فضای کشتی و حال و هوای شخصیت ها به نحو احسن نشون داده شده و خلائی ندیدم. در زمینه منطق خط داستان باقی جلد ها بهتر عمل کرده بودن.