ژوزه ماریا فره ئیرا ده کاسترو نویسنده پرتغالی که در خردسالی یتیم شده بود بیش از دوازده سال نداشت که راهی برزیل شد و در جنگل های آمازونی زندگی دشوار کارگران مزرعه های کائوچو را- نه از سر تفنن بلکه مانند تمام کارگران دیگر بر اثر نیاز- آزمود. پس از بازگشت به زادگاه و آغاز زندگی روزنامه نگاری و نویسندگی، در کنار سایر آثارش جنگل بکر را که حاصل تجربه عینی اش از زندگی تحمل ناپذیر کارگران مزرعه های کائوچو بود و به حق یکی از شاهکارهای ادبی نئورآلیسم پرتغال در دوران حکومت سالازار در نظر گرفته می شود آفرید. جاذبه این اثر، بلز ساندار شاعر و نویسنده بزرگ را که در ضمن شیفته سفر به سرزمین های اندک شناخته شده بود، برانگیخت که آن را به زبان فرانسوی ترجمه کند و به این ترتیب شاهکار کاسترو را شناساند.
این اثر خارق العاده مستند و غنایی که به دیار آمازونی مربوط می شود، هرچند رمان گونه است از رویدادهای واقعی و زندگی مردمی ابتدایی، ساده، بی نوا، و گم گشته در جنگلهای نفوذناپذیر، و نیز از شعر، رقص، سنتهای عامیانه این مردمان سخن می گوید.
قهرمان اثر که تا حدود قابل توجهی از شخص نویسنده نشان دارد، دانشجویی جوان است که به سبب فعالیت های سیاسی تبعید می شود و ناگزیر به زندگی اسارت بار دسته ای از دوزخیان روی زمین که کارگران مزرعه های کائوچو هستند تن در می دهد.
کاسترو به یاری تجربه های شخصی، با نهایت مهارت واقعیت ها را بیان می کند. به همین جهت خواننده اثر این احساس را در خود می یابد که آنه برایش نقل می شود به جز تجربه های شخصی نیست.