مارکوپولو تمام عمرش منتظر چنین روزی بود . پدرش نیکولو و عمویش مافئو سرانجام از سفری که سال ها پیش رفته بودند بازگشتند . هنگامی که پدر و عمویش خانه شان را در ونیز ترک کرده بودند ، او شش ساله بود ولی حالا نوجوانی پانزده ساله شده بود ! در طول این 9 سال برای خود مردی شده بود . او بسیار مطالعه کرده بود تا بتواند به پدرش در تجارت کمک کند . وقتی مطالعه نمی کرد ، روزهایش را صرف گشت و گذار در لنگرگاهها می کرد ، جایی که بازرگانان کشتی های پُر از ابریشم ، ادویه جات ، رنگ های گیاهی ، نمک و پشم خود را در آن نگه می داشتند . مارکو مادرش را در کودکی از دست داده بود ، به همین دلیل از بازگشت پدرش دو چندان خوشحال شد . مارکوپولو بعدها به جاهایی سفر کرد که تا آن زمان هیچ اروپایی به آنجا قدم نگذاشته بود . او همراه پدر و عمویش با کشتی از ونیز به ارض مقدس و از آنجا نیز باز با کشتی به بندر تجاری ای که در شرق مدیترانه قرار داشت رفت . او بیابان های پهناور را با کاروان شترها پیمود ، از کوهستان ها و دشت های پر فراز و نشیب گذشت و در شهرهای عجیب و پرزرق و برق و روستاهای محقر توقف کرد ، تا این که بالاخره به قصر « قوبیلای قا آن » در منتهی الیه چین رسید . او که اینک محبوب و مورد علاقه خان واقع شده بود سالیان سال به عنوان فرستادة ویژة او به سرزمین های خاور دور سفر کرد.