وقایع نگاران چینی چندان در قید و بند ذکر حقایق نبودند، بلکه به فراخور ذوق و سلیقه خود داستان های افسانه ای بر تاریخ این مملکت افزوده اند.
بر اساس داستانی کهن، آدم نخستین پس از هجده هزار سال رنج توانست به گیتی شکل ببخشد. از نفسش ابر و باد، از آوازش تندر، از رگ هایش رودخانه، از موهایش سبزه و درخت، از عرقش باران و از حشراتی که بر بدنش نشسته بودند، نوع انسان پدید آمد. اما براساس منابع تاریخی از 3000 سال پیش از میلاد، خاقان های چین به تدریج راه و رسم زندگی را به مردم آموختند.
چینیان پیش از آشنایی با تمدن غرب و خاورمیانه، مردم آن نواحی را وحشی می شمردند و خود را قوم برگزیده جهان می دانستند. با وجود این همواره درگیر هرج و مرج، فقر و جنگ های بی حاصل بودند. اما در پس این پرده تاریک، یکی از کهن ترین تمدن های زنده جهان وجود داشت.
سنت شعر چین باستان دارای قدمتی طولانی و فلسفه آن آمیخته با خیال ولی ژرف بود. ساخت ظروف چینی آنان استادانه و بی نظیر، هنرهایشان در اوج سادگی و کمال و معماری بناهایی نظیر دیوار بزرگ چین جزوه شاهکارهای جهان باستان به شمار می رود.