درست در لحظاتی که آسمان و زمین برایش پاپوش دوخته     اند و عدالت به شوخی پُرتمسخری می     مانَد همان     طور که ایمان برایش، یک حضور، یک نگاه و یک حرکت حمایتگر ایمانِ از دست     رفته     اش را باز می     گرداند. باز هم همان زمین و زمان، دست در دست هم داده     اند تا آنچه را که دل می     خواهد، رخ ندهد انگار که هر چه هست، غیرِ دل است اما تمامی این     ها می     شود تجربه     هایی عجیب از جایی که تا نبینی، باورش نخواهی کرد! آدم     ها و خواسته     های     شان برای یک بی     پناه که چون گنجشککی خیس به گوش? اتاقی پناه آورده است عینِ سنگ     دلی و بی     رحمی است اما انگار این رسمِ این روزها شده است مثل گرفتار شدن در کوچه     ای بن     بست که وقتی پشت خود را نگاه می     کنی هیچ سایه     ای دنبالت نمی     کند: هیچ صدایی در پی تو نیست!