در کتاب حاضر که رسالة دکترای «جرج لین» است، دگرگونیهای جامعة ایران در دهه های آغازین حکومت ایلخانان، به ویژه دوره ای که مصادف با ترقی خاندان جوینی است، بررسی میشود. در قرن هفتم ه.، عصری که اصطلاحاً «دورة فاجعه» نامیده میشد، ایران به عنوان یک کانون فکری و فرهنگی در سطح منطقه ظاهر شد و نقش سیاسی پررنگی را در غرب آسیا بر عهده گرفت. در پی غارتگری اسلاف هلاکو، ورود وی به ایران نه به عنوان یک فاتح، بلکه به عنوان یک منجی قلمداد شد. در اوایل عهد ایلخانان حیات فرهنگی و ادبی ایران دچار تحول اساسی شد و نوعی نوزایی را از سر گذراند که در این کتاب با عنوان «رنسانس» از آن یاد میشود. همچنین در کتاب، با نگاهی انتقادی تاریخ سه حکومت «سلغوریانِ شیرازا»، «آل کرتِ هرات» و «قراختاییان کرمان»، بررسی میشود. در پایان نیز میراث هلاکوخان در ایجاد یک حکومت ایرانی مغولی با یک رویکرد تاریخی مورد مطالعه قرار میگیرد.