در این اثر ناظم جا به جا در کنار روایت هایش از زندگی انسان ها تصاویری زیبا و شاعرانه ای از روابط آن ها به دست می دهد. سال های جنگ در بیرون از زندان دشوارتر از درون است. پیرایه که با تنگدستی زندگی را می گذراند بارها در نامه هایش از دشواری زندگی اش با ناظم سخن می گوید. در یکی از نامه هایی که برای ناظم نوشته است وحشت از پیرشدنش را بازگو می کند و ناظم در شعری از این نامه یاد می کند.اشعار ناظم در واپسین سال های زندگیش سرشار است از اندوه جدایی عنقریب و دل کندن از زندگی و زیبایی های آن. ناظم که پس از مرارت های زندان اکنون زندگی راحت و مناسبی می گذراند به دشواری تن به ترک آن می داد. اما وضعیت جسمی اش خود او را بیش از دیگران متقاعد کرده بود که وقت خداحافظی نزدیک است. بیشتر مضامین شعری او در سه سال آخر عمر شرح پیری و تنهایی و حسرت از یک سو و عشق بسیار رمانتیک او به ورا از سوی دیگر است