لیکو،تک بیتی ست در وزن هجایی که با هم راهی ساز سروز یا سرود (=قیچک)خوانده میشود.شعری نامکتوب که سینه به سینه در میان قوچ بلوچ جاری ست.
لیکو را پروای شکل گیری از واژگان ادبی نیست؛واژگان لیکو همان کلمات گفت و گوی اند که بی هیچ آداب و ترتیبی بر زبان می گذرند.کلمات،مشروعیت حضور خود در شعر را از تکرار در زندگی و هم سخنی مردم میگیرند.
لیکو،بیان جریان زندگی ست و هرلحظه در آن میتوان منتظ حادثه ای تازه بود.حوادثی آشکار و بعید که گاهی درک رابطه ی مضامین دو مصراع را با سختی مواجه میکنند و بدون آگاهی از واقعیت فرهنگ و زندگی در بلوچستان نمیتوان توجیهی برای دوری مصراع ها از همدیگر یافت.
عشق،سرمایه اصلی لیکوست.به همه ی وجدها،سرکشی ها،دلواپسی ها و سرکوب شدگی هایش.اشارات عاشقانه ی لیکو چنان صریح است که هرگونه پندار کشنده از زمین را از ما میگیرد.