کتاب حاضر به موضوع مقایسه آموزش هنرهای سنتی در گذشته و حال پرداخته است. نویسنده با مطالعه شیوه خاص آموزش هنر، مبتنی بر نظام استاد- شاگردی در گذشته ایران، به تبیین اصول آموزش هنر با توجه به رساله های آموزشی قدیم ایرانی پرداخته و آن ها را با نظام آموزشی این هنر ها در دوره معاصر مقایسه کرده است. مباحث این کتاب نشان می دهد که نقش آموزش مبتنی بر آداب معنوی و سنت های تربیت اسلامی، در تکوین، حفظ و گسترش هنرهای سنتی بسیار مهم بوده و غفلت از آن به فاصله گرفتن از هویت اسلامی و ایرانی این هنرها منجر شده است. نگارنده بر ضرورت احیای شیوه های کارآمد در آموزش هنرهای سنتی تأکید کرده است.