آقای «س» حدود ساعت ده و نیم شب ماه گذشته فوت می کند. او تنها دوست هم سن و سال و همکلاسی راوی است. برای انسان تنهایی همچون راوی این داستان که انزوا و تنهایی تا بیخ استخوان هایش اثرگذاشته، دوستی با آقای «س» بسیار مهم بود. بعد از مرگ آقای «س» ذهن راوی درگیر مسئله ای ناخوشایند می شود. درست همان شب کابوس می بیند که روحش را آزرده خاطر می کند. یک نفر که صدای آشنایی دارد از انتهای دالانی با او حرف می زند گویا حرف هایش را قبلا شنیده و روزهاست که در وقت مشخصی با او صحبت کرده است. وقتی به دنبال آن فرد راه می افتد از خواب می پرد و... .