پهنه های جغرافیایی ایران که سکونت گاه های روستایی در آن استقرار یافته اند، از گستردگی و تنوع قابل توجهی برخوردار هستند و با وجود کاهش جمعیت روستاها در دهه های اخیر، هنوز بخش بزرگی از جمعیت کشور را در خود جای داده است. داشتن نگاهی جامع و آمایشی به سرزمین ایران در تمامی زمینه ها، امکان برنامه ریزی های توسعه محور و کلان را فراهم می آورد. نویسنده در تحقیق حاضر درنظر دارد با رویکردی واحد به ارائه یک دسته بندی از الگوهای پایه مسکن در ایران بپردازد.