ما را به دنیای پلانکتون ها تبعید کرده بودند. دنیای ریز شده ای داشتیم، در واقع ریزریز شده. حیات ما تک یاخته های حیوانی که تولیدکننده هم نبودیم، در محدوده تاریک و روشن می گشت که شب و روز می نامیدیمش و مجموعش زندگی خوانده می شد... هزاران هزار ما به جرعه ای غذای دیگران از آن می پنداشتیم زنده ایم و غذا می خوریم و عیش می کنیم. در لجّه دریای نیست در جهان روان بودیم، در این زیست بوم معمایی نه خود را می شناختیم نه دیگران را؛ اما پلانگتون بودن و این موجودیت اجباری را انکار کردن و خود را نهنگ پنداشتن مصیبت ما بود.