این داستانها روایت واقع گرایانه و شخصی جونز است از زندگی سیاهپوستان طبقه ی کارگری شهر نیویورک. او با خواندن کتاب دوبلینیها اثر جیمز جویس بر آن شد تا در این مجموعه رویکردی مشابه به شهر نیویورک داشته باشد. او می گوید: «مردم دیدگاه محدودی به نیویورک دارند و من سعی کرده ام تصویر واضح تری از شهر ارائه کنم.»
نوشتن این مجموعه ی داستانی سه سال طول کشید، گرچه از سالها پیش به این داستانها فکر کرده بود. می خواست شخصیتها و موقعیتهای هر داستانی متفاوت و متمایز باشد. در گفتگویی با لارنس پی.جکسن در مجله ی افریکن آمریکن ریویو خاطرنشان می کند: «نمی خواستم کسی فکر کند داستانها همه از یک کیسه بیرون آمده ند. به گمانم این یکی از دلایلی بود که نوشتشان اینقدر طول کشید.»
جز داستان «روز نخست» که به وضوح نشانه ای از اتوبیوگرافی نویسنده را در بردارد سایر داستانها بازآفرینی جامعهای است که جونز در سالهای 1950 و 1960 در آن بزرگ شد. در ادامه ی گفتگویش با لارنس پ.جکسن می گوید: «زبان آهنگین سیاهپوستان را به خاطر داشتم. به مرور، طی سالها این چیزها را جذب کردم. من با شیوه ی شگفت انگیزی از حرف زدن بزرگ شدم.»
شهر در این داستانها خود یک شخصیت مستقل است. برخی شخصیت ها در این شهر گم شده اند و برخی دیگر «کمی راهشان را پیدا کرده اند.» به گفته ی یکی از منتقدان پابلیشر ویکلی، جونز با این «چهره های خردمندانه» و «تصاویر بی هیاهو از معضلات اجتماعی هولناک» نامزد جایزه ی کتاب ملی شد.
و جمله ی آخر این که جونز به گفته ی خودش «درباره ی چیزهایی می نویسد که به ما کمک می کند زنده بمانیم: عشق، بخشش، هوش و توانایی.»