کتاب روایتی ساده و صریح از آدم ها یی است که جبر زندگی آنها را به وضعیتی استثنایی کشانده است . وضعیتی که در آن « تنهایی » مثل یک موجود دوست داشتنی در لحظه  لحظه زندگی شان حضور دارد . این تنهایی گاهی معشوقی است دلفریب و گاه خاطره ای است دور و محو از روزگار سپری شده . زنان تنهایی این داستانها در جستجوی روح گمشدة زندگی شان به همه چیز چنگ می اندازند ؛ حتی به روزهای هفته  ؛ « صبح ریخت توی اتاق و غبار آن نشست روی تخت خواب رضا که روی آن شنبه ، یکشنبه ، دوشنبه و همه روزهای هفته مثل آدمی بیکار دراز کشیده بود . » آدم های این کتاب برای دمی نفس کشیدن و رها شدن از روزمرگی ، پناهگاهی بهتر از پشت بام آپارتمان های مسکونی شان پیدا نمی کنند . به آنجا می روند که شاید ستاره ای را در دوردست آسمان تیره شهر رصد کنند . « شفا در میان ما نفس می کشد » مجموعه ای از داستانهای مینی مالیستی است که زندگی معاصر انسانها را نشانه رفته است.