«نامه     هایی به فلیسین»، خواه مقصد و مقصودش واقعی بوده باشد یا خیالی، مجموعه     ی شعر و نثر شاعرانه     یی است بیانگر تلاطم و جوشش جان عاشق و آزرده و زخم     خورده     ی دختری جوان که مصایب هول     انگیز و دردناک جنگ و سیطره     ی فاشیسم را در سرآغاز زندگی با گوشت و خون و عصب لمس و تجربه کرده، و گویی از همان گام     های نخست سرایش و نوشتن، در پیِ پناه و پناهگاهی است تا از لرزه     های هجوم مرگبار و جانسوز هر حرکتِ ضدانسانی و آدمیخوار جان به در برد، اما نه به قصد عافیت     طلبی، که تا واپسین نفس با همان مظاهرِ متهاجم به وجود و حرمت انسان به ستیزه پردازد. این «شعر/نامه»ها حدیثِ بیقراری جسم و جان شاعری است، گواه عشق و امید و یأس و شک و ایمانِ او، در هم تنیده با دردها و دلهره     ها و تنهایی     ها و دلبستگی     هایی که بر آن است تا پیله     ی فردی را بشکافد و پروانه     ی جانش جستجوی انسانِ گمگشته     ی امروز را به آرزو فریاد برکشد.